Ҷунбиши ихвонӣ ё худ террористони меҳрубони ғарбтабор
Барои онҳое, ки дар қабрҳои оммавӣ дафн карда шудаанд, комилан аҳамиятнопазир аст, ки Усома ба номи Худо ва халифаи осмонӣ мекушад ва ихвонҳои бештар сарбаланд кӯшиш мекунанд қудратро дар замини мурда ба даст оранд.
Замоне, таърихнигор Бернард Люис дидгоҳи демократияро аз ҷониби бунёдгароҳои мусалмон чунин тавсиф карда буд: “як шахс, як овоз, як дафъа”.
Дар партави ин матн, танҳо дар ҳайрат гузоштан мумкин аст, ки дар шумораи як эссеи ҷолиб дар бораи бародарии мусалмонони осоишта, ки дар шумораи охирини нашри асосии Шӯрои бонуфузи хориҷӣ -“Эффектҳои хориҷӣ” нашр шудааст, ҳайрон мешавад. Муаллифони он таъкид мекунанд, ки Амрико бояд бо раҳбарони ин созмони бузурги арабӣ, ки ба назари онҳо ба шаклҳои муайяни демократия бовар доранд, музокирот кунад.
Ин мавзӯъ бори дигар дар нидои олимон ва рӯзноманигорон, ки самимона кӯшиши алтернативаи муборизаи ду тамаддун – Ғарб ва Исломро пайдо мекунанд, бардошта мешавад. Дар тӯли солҳои охир, ин Лоуренси нав арабҳо кӯшиш ба харҷ медиҳад, ки фарқи пинҳонии тарафдорони хунрези ҷиҳод (Усома бин Лодан ва раҳбари собиқи бародарият Айман ал-Заваҳирӣ) ва аъзои бештар мутамаддини бародарият, ки забони англисиро медонанд ва либосҳои анъанавии арабиро ба либос ва ғорҳо иваз мекунанд. Ба гуфтаи муаллифони мақола, дар байни ин мутафовитон “дӯстдорони дилчаспи Шекспир” ҳастанд.
Дар асоси якчанд мусоҳиба бо роҳбарони Ихвонҳои бародарони мусалмон дар кишварҳои арабӣ ва Аврупо, муаллифони Форин Эфирес изҳор мекунанд, ки ҷунбиши Ихвон вақте ки ба сари қудрат меояд, “принсипҳои демократияро эҳтиром хоҳад кард” – бар хилофи фашистон, большевикҳо ва насронӣ аз Ироқ ва Сурия ки ба тактикаи овезон кардани гушти гушхояшон мурочиат карданд.
Роберт Лакен директори барномаи муҳоҷират ва амнияти миллии маркази Никсон нисбати созмони мазкур чунин баён доштааст: “Бародарӣ аз аҷдодони хунини он фарқ мекунад; вай талош намекунад, ки қудратро бо роҳи инқилобӣ ба даст орад. Тактикаи он тавассути ислоти тадриҷии осоишта ба даст овардани дили овоздиҳандагон аст”.
Ин ҳама мақолаҳо ва ҳисоботҳо доимо хоҳиши муаллифони онҳоро барои эҷод кардани таҳлилҳо на дар асоси мантиқ, на ин ки далелҳо нишон медиҳанд. Парадоксист, онҳо ба террористҳои мусулмон хеле меҳрубон ҳастанд ва онҳоро танҳо мӯътадил мешуморанд, зеро онҳо мусиқии классикиро гӯш мекунанд ва адабиёти англисиро мехонанд. Ба ибораи дигар, онҳо ба мусоҳибони оддии кишварҳои ғарбӣ ёдовар мешаванд.
Аммо биёед муҳаббати Шекспир ва ғазабҳои дигарро як сӯ гузошта, ба фактҳои бебаҳо рӯ оварем.
Бародарӣ дар Миср дар солҳои 1920 таъсис ёфтааст. Тавре ки ҳама гуна муҳаққиқони маъмулии Шарқи Наздик медонанд, он ба зудӣ ба тамоми ташкилотҳои радикализми фундаменталӣ, ки ҳоло амал мекунанд – аз Филиппин то ғорҳои Тор Бора, паҳн шудааст. Аз он вақт инҷониб, пешвоёни бародарон дар адабиёти расмии худ пайваста ҷиҳодро ситоиш мекарданд ва ситоиш мекарданд. Ҳеҷ кадоме аз онҳо ҳеҷ гоҳ зӯровариро рад накардааст. Ҳамин тавр ҷаноби Лакен дар якҷоягӣ бо муаллифи як эссе дар “Таъсири хориҷӣ”, эҳтимолияти чунин хушунатро комилан эътироф мекунад, аммо танҳо “дар кишварҳо ва қаламравҳое, ки мақомоти хориҷӣ ишғол мекунанд.”
Ҳамин тариқ, онҳо қонунӣ будани куштори сарбозони шӯравиро дар Афғонистон дар солҳои 1980, исроилиён дар Шарқи Наздик ва инчунин амрикоиҳо дар Ироқ эътироф мекунанд, гарчанде ки ҳеҷ яке аз “бародарон” дар ин бора мустақиман пурсида нашудааст ва ӯ ба пурсидан лозим набуд. Яке аз пешвоёни маъруфи ҷунбиши Ихвон ва меҳмонони доимии барномаи шариат ва ҳаёт дар Ал-Ҷазира шахсияти мазҳабист, шайх Юсуф Қарзовӣ аз Миср таваллуд шудааст ва сокини кунунии Қатар мебошад. Вай ба таври возеҳ изҳор дошт, ки амрикоиҳо дар Ироқ ва исроилиён дар ҳама кишварҳо бояд ҳадафи маргталабон бошанд, ки бояд ҳамчун шаҳидон ва қаҳрамонони ҳақиқӣ эҳтиром карда шаванд. Бо баъзе сабабҳо, муаллифони ин мақола ба шайх Юсуф Қарзовӣ барои мусоҳиба муроҷиат накарданд, гарчанде ки вай дар байни даҳ пешвоёни ҳаракати байналхалқии Иван мебошад.
Олимон боғайратона кӯшиш мекунанд, ки изҳороти экстремистии Юсуф Қарзовӣ ва дигарон ба ӯ монанд шаванд. Муаллифони мақола мехоҳанд моро итминон диҳанд, ки чунин изҳороти раҳбарони “Бародарони мусулмонҳои ҳаром” аслан ба таълимоти масеҳии “ҷангҳои одилона” монанданд.
Мутаассифона, муаллифони чунин мақолаҳои носаҳеҳ ва таҳқиқоти рӯйнокӣ ҳамеша метавонанд онҳоро рад кунанд ва ба хонандагони худ мегӯянд: “Мебахшед, хато пайдо шуд.”
Таъкид ба маврид аст, ки созмони мазкур соли 2006 аз ҷониби додгоҳи олии мамлакат ҳамчун созмони ифротӣ эълон гардида, фаъолияти ӯ дар Тоҷикистон манъ гардид. Лек то ба ҳол пайравони кӯр-кӯронаи созмони мазкур арзи ҳастӣ намуда, аз ҷониби мақомотҳои қудратӣ мавриди пурсуҷӯ қарор доранд. Маркази матбуоти Прокуратураи генералии Ҷумҳурии Тоҷикистон хабар дод, ки шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон Шарипов Далерҷон Абдуманнонович, соли таваллудаш 1988, зода ва истиқоматкунандаи деҳаи Ниёгони ҷамоати деҳоти Бурунови шаҳри Ваҳдат, миллаташ тоҷик, маълумоташ олӣ, дар давоми солҳои 2013-2019 зиёда аз 200 матлабу мақолаҳои дорои мазмуну муҳтавои экстремистиро нашр намудааст, ки ба барангехтани кинаву адовати динӣ-мазҳабӣ ва тарғиби бартарии як қисми шаҳрвандон нисбат ба қисмати дигар аз нигоҳи мансубияти динӣ равона шудаанд.
Муллоҷонова Н. – ассистенти кафедра
ҳуқуқи ҷиноятӣ, криминалистика
ва пешгирии коррупсияи ДДҲБСТ