Ғафлатзадагони наҳзатӣ!
Имрўзҳо мо ҳама шоҳиди он ҳастем, ки мардуми фарҳангпарвари Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмонро ба мансаби Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон арзанда донист ва интихоб кард. Интихоби мардуми мо бе асос ва беҳуда нест. Чун ки Эмомалӣ Раҳмон дар давоми ин солҳо бо кору фаъорияти худ, бо ҷидду ҷаҳд ва устуворӣ фазои сулҳу суботро дар кишварамон барпо ва ҳимояи дастовардҳои Истиқлолияти давлатиро таъмин намуд, ба эъмори давлати ҳуқуқбунёд, демократӣ ва дунявӣ таҳкурсии боэътимод гузошт.
Лекин, ғафлатзадагон, ба монанди Исломиддин Садирови “тарафдори ТЭТ ҲНИ ва Паймони миллӣ” интихоби кулли мардуми Тоҷикистонро то имрўз нодида мегиранд, интихоби мардуми кишвар онҳо боз нороҳату ғамгин кардааст. Ин зумра, то ҳол бо шубҳа ба сиёсати пешгирифтаи Ҳукумати Тоҷикистон дар амалӣ кардани ҳадафҳои стратегӣ, чун давомдиҳандаи низоми тоталитарӣ баҳо дода, дар ҷустуҷўи барпо намудани муҳити нобоварӣ ва низоъ ҳастанд. Ҳар як шарҳу гузориши хаёливу бофтаи онҳо, ки ҳатто шоёни диққати мардум нест, ҳисоботи навбатӣ дар назди хоҷагони хориҷӣ буда, дар расонаҳои иҷтимоӣ паҳн кардани чунин хабарҳои беасос аз он шаҳодат медиҳад, ки онҳо бо сарпарастони худ аз ниятҳои зишт ва нопоки худ нисбати Тоҷикистон даст накашидаанд.
Магар чунин ашхос воқиф нестанд, ки дар як вазъияти мураккаб ва ноором, ки давлати мо дар вартаи ҳалокат қарор дошт, Эмомалӣ Раҳмон масъулияти гаронеро ба зиммаи худ гирифт, то ки ҷомеа ва давлати Тоҷикистони соҳибихтиёр бо сарбаландӣ ба марҳалаи инкишофи худ ворид шавад ва мардуми кишвар ба сўи ҳаёти осоишта ва арзанда, ба остонаи дигаргуниҳои куллӣ дар ҳамаи соҳаҳои ҳаёти ҷомеа бо умед қадами устувор ниҳад. Маҳз дар лаҳзаҳои душвортарин Эмомалӣ Раҳмондар талоши ваҳдату адолат, ҳифзи диёри аҷдодӣ, сулҳу субот, оромиву осоиштагӣ раҳбаланду дардошнои мардум гашта, дар пайраҳаи пур аз печутоб ва низоъ, дар ҷустуҷўи роҳҳои ҳалли мушкилоти мардум тамоми ҳастии худ, ҳаёту қисмати худ, бурду бохти худро бо тақдири Ватан ва миллати худ пайвандад.
Интихоботи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон натиҷаи соҳибандешӣ ва муттаҳидии мардуми кишвар аст. Мардуми кишвар огаҳӣ доранд, ки ин шахси бузург, оқилу содиқи миллат ва Ватан-модар бо кадом қиммат ба эҳёи миллати тоҷикон, якпорчагии Тоҷикистон, осоишу оромии ҳаёти мардум шурўъ намуда, ба он ноил гардид, ба рушди минбаъдаи давлатдории нав, зиндагии шоистаи мардум қадами устувор гузошт.
Мо набояд ба сабақҳои таърихии Ватани худ аз нигоҳи ин зумраи бадхоҳон ва хоинони миллат баҳо диҳем. Мақсади онҳо ғайр аз ифротгароӣ, паҳн кардани фитнаю барангехтани низоъ чизи дигаре нест. Ҳаргиз мардуми Тоҷикистонро бо роҳи барангехтани кинаю бадбинӣ дигар ба вартаи ҳалокат партофта наметавонанд! Мардуми Тоҷикистон акнун хуб дарк мекунанд, ки чунин ашхос бо баёну кирдори зишти худ ба сари мардуми мо ба ҷузъ аз заволу ваҳшоният ягон оқибати хуб намеоранд.
Аз ин рў, таҳкими пояҳои давлату давлатдории миллӣ ва ободу зебо гардонидани сарзамини аҷдодӣ аз ҳар яки мо дар самти кору фаъолияти худ зиракии сиёсӣ, масъулияти бузурги созандагиро тақозо намуда, ҳар фарди бонангу номусро вазифадор месозад, ки ба хотири таҳкими ваҳдати миллӣ, истиқлолияти давлатӣ, афзун намудани дастовардҳои миллӣ, эътибори кишвар дар арсаи ҷаҳонӣ, густариши худшиносиву худогоҳӣ ва ифтихори ватандорӣ кўшишу талоши пайваста дошта бошем ва нагузорем, ки ягон қувва, ягон кӯшиши бадхоҳонаи хоинони миллат бо фиребу найрангҳои сунъии сарпарастони худ интихоби моро сўи ояндаи дурахшон ва зиндагии шоистаи мардуми кишварро халалдор созад.
Раҳматулоев А.Э. – профессори кафедраи
ҳуқуқи судӣ ва назорати прокурории ДДҲБСТ