Ваҳдати миллӣ моли танҳо наҳзат набуд ва намешавад
Солҳои охир роҳбарият ва намояндагони ТЭТ ҲНИ бо муроҷиати худ ба кишварҳои кафили сулҳи тоҷикон худро чун “қосиди сулҳ” нишон дода истодаанд.
Кабирӣ ҳамчун роҳбари “шаурмахурони наҳзатӣ” борҳо дар баромади хеш аз “нақши таърихӣ”-и Иттиҳоди опозитсиони тоҷик ҳарф зада, сулҳу ваҳдатро моли наҳзатиён донистааст. Ин навбат ин золиму хунхор барои расидан ба максади нопоки хеш ва назди хочагонаш хизмати хирсона кардан мехохад вазъи орому осудаи Ватанро ноором сохта мардумро боз ба шӯр меандозад. Ин хоин, ки максади гаразноку нопок дорад, аз аввалин инсонҳои бавиҷдону маорифпарвари он солҳо ҳарфе нагуфт.
Пас, маълум мешавад, ки ӯ низ худ инсон нест. Ба Кабириву “кабириҳо” гуфтанием:
– худобехабарони ватангадо, бас аст тафриқандозӣ!
– золиму хунхор, разилу беимон бас аст ятим мондани фарзандон, беваву бесарпаноҳ гузоштани занҳо, доғи фарзанд дидани падару модарон!
– беимони хайвонсифат ба ғайр аз ту ва косалесонат кадом инсони солимфикр барои зиндагии хушбахтонаи мардум монеъ мешавад?
– ин ҳамон ту барин ватанфурушони беимону лаин, ки ҳоло ҳам чашмашон дар хоб асту ин зиндагии осудаву ободро дида наметавонанд!
– ин хамон хоинони ватан, ки мансабу курсиҳои роҳбари давлат бовар кардаро туфайли аъмоли ношоиставу хиёнат ба Ватан аз даст додаву дар аламанд!
– фаромуш насозед, ки ба хотири осоиштагӣ замоне 30 дарсади вазифаҳои калидии ҳукуматро ба ихтиёри нерӯҳои мухолифин вогузор намуданд, аммо хиёнат ба ватан кардед!
– хаминро бидон Кабирии хайвонсиришт! Хақиқат барои халқ ошкор аст, ҳоҷат ба шарҳу тавзеҳи сохтаву дурӯгин нест. Бо ин гуфтаҳои бемантиқат ошкоро баён намуди, ки Туву хаммаслаконат хиёнаткор ҳастед, на чизи дигар!
Изҳороти Ахмедова М.А. – дотсенти
кафедраи менеҷменти ДДҲБСТ