Изҳороти кафедраи молия ва қарз нисбати мусобиҳаи подарҳавои Кабирӣ
Рости баъди мутолиаи мусоҳибаи Паём бо раҳбари Паймони миллии Тоҷикистон таҳти унвони “Кабирӣ: ҷуръат ва ҷасорат хоси инсони озод аст” ҳар яки моро ваҷҳ овард. Вақте ки ақидаҳои Муҳиддин Кабирӣ ва наҳзатиҳоро назар мекунем худ боварии комил пайдо мекунем, ки мақсади ниҳоии онҳо ин сулҳу салоҳ не, балки хунрези парокандакунии миллати тоҷик ва тақсимоти сарҳад аст.
Миллати тоҷик аз азал таърихи бою гаронбаро доро мебошад ва такя ба он намуда тавонист аз он рӯзҳои сахте, ки баъд аз солҳои 90-уми асри XX аз тарафи афродони ба монанди М. Кабирӣ, Ҳоҷи Ҳалим ба вуҷуд оварда буданд, сарбаландона баромада тавонист.
Ин диёри зебову дилнишине, ки мо дар он ҷо зиндаги мекунем ба монанди биҳишт аст, биёед, ба ҳама ин аз рӯи ҳақиқат баҳогузорӣ намоем. Некӣ, ягонагӣ, дӯстӣ, ободӣ, ҳақиқат ва ваҳдат дар тамоми давру замон таърифу мадҳ карда мешавад. Ва роҳе, ки Тоҷикистони соҳибистиқлол пеша кардааст, аз ҳамин иборат аст. Зинда бош, эй Ватан, Тоқикистони озодӣ ман!
Аҳли устодони кафедраи
молия ва қарзи ДДҲБСТ