ПАРЧАМ ҲАМЧУН РАМЗИ ИТТИҲОД: АЛОМАТИ ЯГОНАГИИ МИЛЛӢ
Парчам бештар аз як қисмати матои ранга аст, он таҷассуми рӯҳ ва ҳувияти як миллат мебошад. Дар муқобили тафовутҳои этникӣ, динӣ, забонӣ ва сиёсӣ, парчам ҳамчун як нуқтаи муттамаркази визуалӣ амал мекунад, ки ҳамаи шаҳрвандонро дар зери як идеали муштарак ҷамъ меоварад ва ба ин васила, онро ба рамзи муҳимтарини иттиҳод табдил медиҳад.
Ҳар як ранг ва нишонаи парчам баъзан таърихи гуногуни миллатро ифода мекунад. Масалан, дар баъзе кишварҳо, рангҳо метавонанд ишора ба қабилаҳои мухталифе бошанд, ки барои истиқлолият мубориза бурдаанд. Аммо, вақте ки ин унсурҳои гуногун дар як матоъ муттаҳид мешаванд, онҳо ба таври рамзӣ нишон медиҳанд, ки тамоми ин фарқиятҳо дар дохили як чаҳорчӯбаи умумии миллӣ сокин шудаанд.
Парчам, бо ҳамаи ҷузъиёти худ, ба шаҳрвандон як ҳисси “Мо”-и умумиро медиҳад. Ин ҳиссиёт дар заминаҳои зерин бештар намоён мегардад:
- Дар майдони варзиш: вақте ки дастаи миллӣ дар мусобиқаи байналмилалӣ баромад мекунад, ҳазорон нафар аз шаҳрвандони кишвар, новобаста аз мақоми иҷтимоӣ ё эътиқоди худ, парчамро боло мебардоранд. Дар ин лаҳза, ягона эҳсосе, ки ҳукмфармост, ифтихори миллӣ аст. Парчам дар ин ҷо сарҳади байни табақаҳоро нест мекунад.
- Дар маросимҳои расмии таърихӣ: ҳангоми таҷлили Истиқлолият ё солгарди рӯйдодҳои муҳими миллӣ, парафшон шудани парчам хотираи муборизаҳои муштаракро зинда мекунад. Ин хотираҳои муштарак одамонро ба якдигар наздик мекунанд ва ҳадафи ягонаи ҳифзи давлатро тақвият медиҳанд.
Дар замони бӯҳронҳо, парчам аксар вақт ба рамзи умед ва паноҳгоҳи муштарак мубаддал мегардад. Вақте ки миллат бо офатҳои табиӣ ё таҳдидҳои беруна рӯ ба рӯ мешавад, парчам ҳамчун ёдовари он хидмат мекунад, ки шаҳрвандон дар ин мубориза танҳо нестанд, балки як ҷузъи як ҷомеаи бузургтаранд. Дар чунин лаҳзаҳо, мафҳуми “як миллат, як парчам” аз як шиори холӣ ба як эҳсоси амиқи амалӣ табдил меёбад.
Яке аз нақшҳои муҳимтарини парчам дар он аст, ки он ба гуногунрангӣ осеб намерасонад, балки онро дар бар мегирад. Парчам талаб намекунад, ки шаҳрвандон аз фарҳанг ё забони худ даст кашанд; баръакс, он фазоеро фароҳам меорад, ки дар он ин фарқиятҳо метавонанд дар доираи ҳувияти миллӣ ҳамзистӣ кунанд. Ҳамин тариқ, парчам рамзи он аст, ки ягонагӣ на аз якрангӣ, балки аз эҳтироми мутақобилаи унсурҳои гуногун ба вуҷуд меояд.
Парчам ҳамчун рамзи иттиҳод, қудрати худро на аз матоъ, балки аз эҳсосоте мегирад, ки шаҳрвандон ба он медиҳанд. Он ёдовари доимии он аст, ки сарфи назар аз ҳама гуна ихтилофҳо, ҳамаи шаҳрвандон дорои як ватан ва як ояндаи муштарак мебошанд. Эҳтиром ба парчам эҳтиром ба ягонагӣ ва ҳамбастагии як миллат аст. Ин як аломати ҳамешагии он аст, ки якҷоя мо қавитарем.
Қосимова М.И. – омӯзгори кафедраи технологияҳои иттилоотию коммуникатсионӣ ва барномарезӣ