ТЭТ ҲНИ бо иваз кардани номи худ ба Паймони миллӣ ҳоло ҳам гурӯҳи ифротӣ ҳаст ва мемонад

Имрӯзҳо дар ҷаҳон ташкилотҳои экстремистӣ ва террористӣ зиёданд ва мутаассифона, баъзеи онҳо зери ниқоби Ислом фаъолият мекунанд. Ба он Ал-Қоида, Ҳизб-ут-Таҳрир ал-исломӣ (Ҳизби исломии озодӣ), ал-Ҷиҳод, ат-Такфир ал-Ҳиҷра (такфир ва ҳиҷра), Ҳаракати исломии Туркистон, Ассотсиатсияи ҷиҳоди исломӣ, Катибатул Имом ал-Бухорӣ (баталион Имом Бухорӣ), Ҷамоати Ансоруллоҳ (Ҷамъияти ёварони Худо), Ҷабҳат ан-Нусра (Ҷабҳаи Ғалаба) ва Давлати Исломӣ ва дохил мешаванд. Дар ҳақиқат, то имрӯз ташкилотҳои экстремистии динӣ ба як шабакаи васеъ табдил ёфтанд. Ин як қисми стратегияи хуб андешидашуда мебошад. Пеш аз ҳама, бояд қайд кард, ки ҳамаи ташкилотҳои экстремистӣ як маркази таҳқиқотӣ мебошанд, ки маҳсули «лабораторияҳои идеологӣ» мебошанд.

Дар ин лаҳза, мо метавонем аз рӯи вазифаҳое, ки ҷараёнҳои экстремистии динӣ иҷро мекунанд, шартӣ ба 3 гурӯҳ ҷудо шавем. Вазифаи асосии гурӯҳи аввали созмонҳо “исломигардонӣ” кардани мардум, “даъват ба тақво” аст. Ба ин гурӯҳҳо ҳаракати воизон дохил мешавад. Гурӯҳи дуввуми созмонҳо бо даровардани ғояҳои таассуб ба мардум машғуланд, “кадрҳо” -ро омода мекунанд, ки бидуни ихроҷ аз баъзе ғояҳо ва дастурҳо пайравӣ хоҳанд кард. Ба ин гурӯҳҳо созмонҳои экстремистии динӣ, аз қабили Ҳизб-ут-Таҳрир шомиланд. Гурӯҳи сеюм бо роҳи беасос “сарзамини куфр” эълон кардани онҳо ва ташвиқи онҳо ба “муҳоҷират” ба манотиқи мухталифи муноқиша ва ихтилофот ва барангехтани ҷанги шаҳрвандӣ ва дигар динҳо бо роҳи мусаллаҳ кардан ва даргиронидани ҷанг мебошанд бо ташвиқи мафҳуми ҷиҳод бо ташвиқи ҷавонон ба куштор машғуланд. Мо метавонем ҳамаи фаъолияти Кабириро ба ин гурӯҳ шомил кунем.

Терроризм як усули беназири муборизаи сиёсист, ки ба эҷоди ноустуворӣ дар ҷомеа, тарсонидани ваҳму тарс дар байни аҳолӣ равона шудааст. Онро ташкилотҳо бо рӯҳияи пинҳонӣ (фитнаангез) ба хотири ба даст овардани ҳокимият бо роҳи ноустуворӣ анҷом медиҳанд. Гурӯҳҳои  Муҳиддин Кабирӣ шиорҳои мазҳабиро ҳамчун ниқоб истифода мебаранд, то чунин тасаввуроте пайдо кунанд, ки онҳо аз номи табақаи васеи аҳолӣ амал мекунанд. Яке аз хусусиятҳои асосии терроризм дар он аст, ки ҷонибдорони ин ҳаракат дар асоси ақидае амал мекунанд, ки “истифодаи қувва ва зӯроварӣ боиси парокандагӣ мегардад, ки давлатро сарнагун мекунад ва ба даст овардани қудратро осон мекунад”. Хусусияти дигари терроризм дар он аст, ки он кӯшиши ҳалли масъалаҳои сиёсиро бо роҳи зӯрӣ дорад ва дидаву дониста усулҳои алтернативиро дар ҷомеае, ки ҷанг нест, дар он ҷо институтҳои демократӣ амал мекунанд ва сулҳ ҳукмфармост, рад мекунад.

Мо ҷомеаи оддӣ низ дар шароити имрӯза бо чунин роҳҳо нисбати Муҳиддин Кабирӣ ва гурӯҳҳои он мубориза бурда метавонем:

– аз муошират бо одамон дар шабакаҳои иҷтимоӣ, форумҳои гуногун, додани саволҳои ҷолиб дар мавзӯъҳои динӣ худдорӣ варзед, бо онҳое, ки ҷомеаи дунявиро танқид мекунанд ва тарзи ҳаёти мутавозини диниро таблиғ мекунанд, тамоман муошират накунед;

– ба даъватномаҳои динӣ ва шиносоӣ тавассути почтаи электронӣ посух надиҳед, маводи электрониро зеркашӣ накунед;

Дар мамлакати мо сулҳ, шукуфоӣ ва ризоияти байни миллатҳо ҳукмфармост. Вазифаи ҳамаи мо қадр кардани ин неъматҳои бебаҳост. Ин сулҳ, пешрафт ва шукуфоӣ албатта худ аз худ ба даст намеояд. Ин, аввалан, лутфи бепоёнест, ки Аллоҳ ба мо ато кардааст ва дуввум, натиҷаи сиёсати оқилонаи ҳукумати мо дар самти таъмини озодии виҷдон ва таҳаммулпазирии динӣ мебошад. Мулоҳизаҳо ва далелҳои дар боло овардашуда нишон медиҳанд, ки экстремизми динӣ ва терроризм на танҳо ба қонунҳои муосири аз ҷониби умум қабулшуда, балки ба асосҳои ислом низ зид мебошанд. Аз ин рӯ, дар мубориза бо ифротгароии динӣ ва терроризм, ҳамаи мо бояд масъулияти худро эҳсос намоем, ҳушёр бошем ва дар хотир дорем, ки мо барои ояндаи кишварамон масъул ҳастем.

Маматқулов Ҷ.А. – муовини декан оид ба корҳои тарбияи факултаи “Сиёсатшиносӣ”-и ДДҲБСТ