Таъмини сулҳу субот ва амният
Вазифаи муқаддаси ҳар як давлат нигоҳ доштани амнияти аҳли ҷомеа буда, ҳимояи сарҳад, сулҳу субот, мустақилияти иқтисодӣ, фарҳанг, гирифтани пеши роҳи бесарусомониҳо, паҳн нагардидани гурӯҳҳои экстремистӣ-террористӣ ва боз ҷабҳаҳои дигарро дар назар дорад. Хатарҳое, ки бар зидди осудагии як миллат, барои ба гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ дучор шудани он нигаронида шудааст ваҳдати миллатро халалдор мекунад. Аз ҷумла солҳои 90-уми садаи гузашта ба туфайли меҳнати хирсонаи гуруҳҳои диниву демократӣ мардуми мо ба гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ кашида шуд. Айни ҳол ҳамин сенария дар давлати Белорусия дида мешавад. Майдонбозиву кашмакашиҳои дохилӣ ва оқибат ба хунрезӣ оварда расонид.
Вазъи имрўзаи минтақа ва ҷаҳон ҳамаи моро водор месозад, ки дар таҳкими сулҳу субот ва амнияти кишвар ҳиссагузор бошем. Зеро руйдодҳои охири ҷаҳон, яъне боз ҳам тезутунд гардидани вазъ дар Шарқи Наздик ва дигар манотиқи дунё нишон медиҳад, ки терроризму экстремизм ва ифротгароӣ ба хатарҳои аввалиндараҷаи ҷаҳони муосир табдил ёфтааст. Гузашта аз ин, зуҳуроти даҳшатноки нафратовари терроризм, ки аксаран таҳти шиори дини мубини ислом сурат мегирад ба ҳамаи мо мусулмонон доғ оварда, ба обрў ва нуфузи ҳамаи мо зарбаи ҷиддӣ мезанад.
Метавон қайд кард, ки бо вусъат гирифтани ин зуҳуротҳои номатлуб ҳуқуқҳои байналмилалӣ хеле заиф гардида, истиқололият ва якпорчагии баъзе аз давлатҳо осебпазир шудааст. Аз ғумла, Сурия, Ироқ, Либия, Яман ва Афғонистон аз ҷумлаи кишварҳое ба шумор мераванд, ки эҳтимолан дар оянда дар харитаи сиёсии ҷаҳон ба шакли имрўза дида нашаванд.
Вазъияти зудтағйирёбанда дар сиёсати ҷаҳонӣ аз тариқи сӯистифодаи омили динӣ тақозо мекунад, ки мо ҳушёрию зиракиро аз даст надода, аз ҳарвақта бештар боақлу идрок бошем.
Бо назардошти ин, пос доштани арзишҳои миллӣ, моддӣ ва маънавии таърихӣ дар ҳаёти ҳаррўзаамон бояд яке аз аввалинҳо бошад.
Сиёсати созанда ва мардумсолории Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҷиҳати ҳушдор додани мардуми азизи Тоҷикистон шоёни таҳсину офарин мебошад.
Беҳуда Пешвои миллат аз мардум даъват намекунанд, ки «шукрона аз ҳамин давру замон, давлату миллат ва сарзамини биҳиштосо кунед», чунки он кас ҳамчун ғамхору сарпаноҳи миллат аз тақдири дигар миллатҳои дунё бохабар гардида, дар раванди фаъолияти роҳбариаш шоҳиди воқеаҳои зиёди таърихӣ дар ҳаёти дигар халқиятҳо гардидаанд. Аз бисёр кишварҳои ҷаҳон бо чашми сар дидан намуда, аз ҳаёти ноорому мушкилиҳои рўзмарраи онҳо бохабар шудаанд.
Набояд фаромўш кард, ки ҳанўз ҳам афзоиши ҷиноятҳои дорои характери экстремистию террористӣ, фаъолшавии унсурҳои тундраву ифротгаро, хатари ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстремистию террористӣ ва иштироки онҳо дар низоъҳои мусаллаҳонаи давлатҳои хориҷӣ дар корбурди бозиҳои геополитикии ҷаҳонӣ ва минтақавӣ боиси нигаронии мо мебошад. Боварии комил дорем, ки вазъият дар давлатҳои ҷангзада ба мисоли Шарқи наздик ва низоъ бархеста ба мисоли Белорусу Украина ба таври сулҳу субот ҳалли худро меёбад.
Абдувоҳидова М. – сармуаллимаи
кафедраи забони англисии ДДҲБСТ