Кабирӣ ва ҳаммаслаконаш – хиёнаткор нисбати халқи Тоҷикистон

Ин афроди нохалаф (М. Кабирӣ) аз разилтарин инсонҳо ба шумор меравад, ки ба Ватан-Модари худ, ба миллат ва халқи худ хиёнат кардаасту карда истодааст. Имрўз дар хориҷи кишвар қарор дораду Тоҷикистони азизу сулҳпарвари моро танқиду маломат мекунад. Гўё ки ҳаёти сиёсии мо ба талаботҳои демократӣ ҷавобгў намебошад. Баъзан давлати моро аз ҷиҳат сохти демократӣ бо давлатҳои хориҷӣ муқоисаҳо мекунад. Мо ҳаминро қайд карданӣ ҳастем, ки демократия – ин қонеъ гардидани талаботҳои сиёсӣ ва иҷтимоии мардуми кишвар мебошад. Қолабҳои давлатҳои хориҷӣ, аз ҷумла, давлатҳои Ғарб набояд асос ё ин ки критерия барои мо ба ҳисоб раванд. Хоҳиши шаҳрвандон амалӣ гардад – ҳамон демократия аст.

Барои аъзоёни собиқ ҲНИ ва ҳаммаслаконаш муҳим нест, ки бо инқилобхоҳиашон мардумро ба чӣ вазъи ногувор гирифтор мекунанд. Муҳим он аст, ки қудрати сиёсиро ба даст оранд. Мақсадҳои ғаразноки худро, ки хоҷагони хориҷӣ супориш додаанд, амалӣ созанд. Оё онҳо як бор аз худ мепурсанд, ки бо чунин роҳ ба ҳукумат расидан чӣ паёмадҳое дар пай хоҳад дошт? Оё фикр намекунанд, ки кишвари худро ба коми ҷангҳои беохир мекашанд ва тақдири Мисру Ливия ва Сурияву Украинаро ба сари миллати худ меоранд? Ҳаминро эълон медорем, ки Муҳиддин Кабирӣ ва ҳаммаслаконаш – хиёнаткор нисбати халқи Тоҷикистон мебошанд!!! Таърих гувоҳ аст, ки ин хиёнаткорон аз амалҳои кардаашон ба асосҳои конститутсионии Тоҷикистон чи қадар зарару таҳдид овардаанд.

Маҳз Муҳиддин Кабирӣ ҳамчун мунофиқ барои нооромии кишвар кӯшиш намуда, худ ба назди хоҷагони хориҷиаш фирор намуд ва аз хориҷ амалиёти Абдуҳалим Назарзодаро маблағгузорӣ кард. Имрӯзҳо низ бо вуҷуди аз ҷониби Суди Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун ташкилоти терористӣ-экстремистӣ эътироф гардидани наҳзат Кабирӣ аз нияту нақшаҳои нопоки худ даст накашида, ба бадномсозии Тоҷикистон дар назди хоҷагони худ кӯшида истодааст.

Кабирӣ мисли мунофиқ – яъне душмани пинҳонии дохилӣ амал карда, худро ба мардуми тоҷик дӯсту ошно вонамуд карда, ба ин марзу буми Ватан хиёнат кард.

Макони мунофиқонро Худованд дар табақаи пасттарини дӯзах муайян кардааст ва мунофиқон мисли гурбаи зоҳид хилъати зуҳду тақво ба бар кардаву аз номи ислом сухан мегӯянд, аммо чун фурсати муносиб ёфтанд, неш мезананд.

Аз ин рӯ, моро зарур аст, ки бо шинохти чеҳраи манфури наҳзат ва Кабирии суханбози мунофиқ барои дур нигоҳ доштани аҳлу аёли хеш бахусус ҷавонон ҳамчун ояндагони миллат аз ин мунофиқон кӯшиш ба харҷ дода, барои оромиву суботи кишвар ва таҳкими сулҳу ваҳдати миллӣ саҳмгузор бошем.

Оид ба дастовардҳое, ки Ҳукумат ва халқи Тоҷикистон ноил гаштааст, агар иброз намоем 30 сол муҳлат зарур аст. Ҳама сола мо ба комёбиҳои бузург ноил гашта истодаем. Ин ба худи мардуми шарифи Тоҷикистон аён аст – ҳоҷат ба баён нест. Ҳадафҳои стратегии давлатамон ба пуррагӣ амалӣ шуданд. Ин қадар ободиву созандагиҳое, ки Тоҷикистони биҳиштосои мо соҳиб гардида истодааст, натиҷаи сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои муаззами миллат, фарзанди фарзонаи миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.

Мо бояд шукронаи ин Ватан кунем, шукронаи ҳаёти осоиштагиамон намоем.

Бобоев А.Х. – мудири кафедраи

ҳуқуқи конститутсионии ДДҲБСТ